Ὄνος ἅλας βαστάζων
Ὄνος ἅλας βαστάζων ποταμὸν διήρχετο· ὀλισθήσας δὲ ὡς κατέπεσεν εἰς τὸ ὕδωρ, ἐκτακέντος τοῦ ἁλὸς κουφότερος ἐξανέστη. ἡσθεὶς δὲ ἐπὶ τούτῳ ἐπειδὴ ὕστερον σπόγγους ἐμπεφορτισμένος κατά τινα ποταμὸν ἐγένετο, ᾠήθη, ὅτι, ἐὰν πάλιν πέσῃ, ἐλαφρότερος διεγερθήσεται· καὶ δὴ ἑκὼν ὠλίσθησε· συνέβη δὲ αὐτὸν τῶν σπόγγων ἀνασπασάντων τὸ ὕδωρ μὴ δυνάμενον ἐξανίστασθαι ἐν τούτῳ ἀποπνιγῆναι.
οὕτω καὶ τῶν ἀνθρώπων ἔνιοι διὰ τὰς ἰδίας ἐπινοίας λανθάνουσιν εἰς συμφορὰς ἑαυτοὺς ἐμβάλλοντες.
Σε γαϊδουριού την πλάτη
φορτώσανε αλάτι.
Περνώντας ποταμάκι
γλιστρά το γαϊδουράκι
και το νερό το κρύο
μουσκεύει το φορτίο.
Κι όπως το αλάτι λειώνει
το ζώο ξαλαφρώνει.
Τόση χαρά μεγάλη
ποτέ δεν ένιωσε άλλη.
Περάσανε φεγγάρια
και τώρα με σφουγγάρια
το ζο είναι φορτωμένο.
Θυμάται το καημένο
πως κάποτε μια πτώση
στο ρέμα το ’χε σώσει.
Είπε να δοκιμάσει
μπας και το βάρος χάσει.
Γλιστρούνε τα ποδάρια
μουσκεύουν τα σφουγγάρια
μα όπως νερό ρουφάνε
το ζο στον πάτο πάνε…
Κι οι άνθρωποι ας προσέχουν
για τις εμπνεύσεις που έχουν…
Το έργο είναι του Milo Winter (1888 – 1956)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου