Λαγωοὶ καὶ Βάτραχοι.
Λαγωοὶ
καταγνόντες ἑαυτῶν δειλίαν ἔγνωσαν δεῖν ἐαυτοὺς κατακρημνίσαι.
Παραγενομένων δὲ αὐτῶν ἐπί τινα κρημνὸν, ὧι λίμνη ἐπέκειτο, ἐνταῦθα
βάτραχοι ἀκούσαντες τῆς ποδοψοφίας ἑαυτοὺς εἰς τὰ βάθη τῆς λίμνης
ἐδίδοσαν. Εἷς δέ τις τῶν λαγωῶν θεασάμενος αὐτοὺς ἔφη πρὸς τοὺς ἑτέρους·
«ἀλλὰ μηκέτι ἑαυτοὺς κατακρημνίσωμεν· ἰδοὺ γὰρ εὕρηνται καὶ ἡμῶν
δειλότερα ζῶα.»
Οὕτω καὶ τοῖς ἀνθρώπους αἱ τῶν ἄλλων δυστυχίαι τῶν ἰδίων δυστυχημάτων παραμύθιον γίνονται.
Λαγοί που άλλο δεν άντεχαν την τόση τους δειλία
σε λίμνη όδευαν να βρουν τέλος μ’ αυτοκτονία.
Βάτραχοι που τους άκουσαν μες στο νερό το σκάσαν –
και λέει στους φίλους του λαγός, στη λίμνη μόλις φτάσαν:
« Σταθείτε, σύντροφοι καλοί, και μην αυτοκτονήστε,
γιατί από εκείνους πιο δειλοί δε φαίνεται να είστε! »
Πολύ συχνά τον πόνο μας κάποιοι παρηγορούνε,
όταν τους δούμε από εμάς πιότερο να πονούνε.
*Έργο του Gustave Doré (1832–1883)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου