Ἁλιεὺς αὐλῶν
Ἁλιεὺς αὐλητικῆς ἔμπειρος, ἀναλαβὼν αὐλοὺς καὶ τὰ δίκτυα,
παρεγένετο εἰς τὴν θάλασσαν καὶ στὰς ἐπί τινος προβλῆτος
πέτρας, τὸ μὲν πρῶτον ᾖδε, νομίζων αὐτομάτους πρὸς τὴν ἡδυφωνίαν τοὺς ἰχθύας ἐξαλεῖσθαι πρὸς αὐτὸν. Ὡς δὲ, αὐτοῦ ἐπὶ
πολὺ διατεινομένου, οὐδὲν πέρας ἠνύετο,ἀποθέμενος τοὺς αὐλοὺς ἀνείλετο τὸ ἀμφίβληστρον καὶ βαλὼν κατὰ τοῦ ὕδατος
πολλοὺς ἰχθύας ἤγρευσεν. Ἐκβαλὼν δὲ αὐτοὺς ἀπὸ τοῦ δικτύ
ου ἐπὶ τὴν ἠιόνα, ὡς ἐθεάσατο σπαίροντας, ἔφη· "Ὦ κάκιστα
ζῷα, ὑμεῖς, ὅτε μὲν ηὔλουν, οὐκ ὠρχεῖσθε, νῦν δὲ, ὅτε πέπαυμαι, τοῦτο πράττετε."
Πρὸς τοὺς παρὰ καιρόν τι πράττοντας ὁ λόγος εὔκαιρος.
Ένας ψαράς παίζει αυλό, ψάρια να μαγευτούνε
και στη στεριά μονάχα τους έτσι να πεταχτούνε.
Όμως με το τραγούδι του, όσο κι αν επιμένει,
έξω από τη θάλασσα ούτε ένα λέπι βγαίνει.
Ρίχνει λοιπόν τα δίχτυα του και τότε ψάρια βγάζει.
Κοιτώντας τα να σπαρταρούν, αμέσως τους φωνάζει:
« Όσο έπαιζα με τον αυλό, πόσο περίεργα είστε,
καθόλου δε χορέψατε· μπρος τώρα, σπαρταρήστε! »
Κι οι άνθρωποι κάποιες φορές παράξενα ενεργούνε.
Κλαίνε απ’ τα γέλια – κι όταν κλαιν, είναι σα να γελούνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου