Ο γιατρός και ο ασθενής

Ἰατρὸς καὶ νοσῶν

Ἰατρὸς ἐκκομιζομένῳ τινὶ τῶν οἰκείων ἐπακολουθῶν ἔλεγε πρὸς τοὺς προπέμποντας ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος, εἰ οἴνου ἀπείχετο καὶ κλυστῆρσιν ἐχρήσατο, οὐκ ἂν ἀπέθανε. Τούτων δέ τις ὑποτυχὼν ἔφη· Ὦ οὗτος, ἀλλ᾿ οὐ νῦν σε ἔδει ταῦτα λέγειν, ὅτε οὐδὲν ὄφελος, τότε δὲ παραινεῖν, ὅτε καὶ χρῆσθαι ἠδύνατο.

Πριν από χρόνια συγγενείς βρέθηκαν σε κηδεία·
μαζί μ’ αυτούς ένας γιατρός ήταν στη συνοδεία.
Όλο έλεγε για το νεκρό πως δε θα ’χε πεθάνει
αν είχε κόψει το κρασί και κλύσμα αν είχε κάνει.
Και κάποιος του ’πε: « Φίλε μου, καιρός να το βουλώσεις.
Γιατί όσο ζούσε θα ’πρεπε τις συμβουλές να δώσεις ».