Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

Ο αστρονόμος


Ἀστρολόγος

Ἀστρολόγος ἐξιὼν ἑκάστοτε ἑσπέρας ἔθος εἶχε τοὺς ἀστέρας ἐπισκοπῆσαι. Καὶ δή ποτε περιιὼν εἰς τὸ προάστειον καὶ τὸν νοῦν ὅλον ἔχων πρὸς τὸν οὐρανὸν ἔλαθε καταπεσὼν εἰς φρέαρ. Ὀδυρομένου δὲ αὐτοῦ καὶ βοῶντος, παριών τις, ὡς ἤκουσε τῶν στενάγμων, προσελθὼν καὶ μαθὼν τὰ συμβεβηκότα, ἔφη πρὸς αὐτόν· 
" Ὦ οὗτος, σὺ τὰ ἐν οὐρανῷ βλέπειν πειρώμενος τὰ ἐπὶ τῆς γῆς οὐχ ὁρᾷς;"

Τούτῳ τῷ λόγῳ χρήσαιτο ἄν τις ἐπ' ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων οἳ παραδόξως ἀλαζονεύονται, μηδὲ τὰ κοινὰ τοῖς ἀνθρώποις ἐπιτελεῖν δυνάμενοι. 

Να δει τ’ αστέρια έβγαινε τις νύχτες ο αστρονόμος
κι ο ουρανός τα μάτια του τραβούσε κι όχι ο δρόμος.
Γι’ αυτό όπως πάνω κοίταζε συνέχεια ένα βράδυ
χωρίς να δει στα χαμηλά, έπεσε σε πηγάδι.
Κι ο αστρονόμος μέσα εκεί, οδύρεται και κλαίει
μα κάποιος που κατάλαβε τι έγινε, του λέει:
« Ε, φίλε που τον ουρανό κοιτάζεις σαν το χάνο,
δε σ’ ενδιαφέρουνε αυτά που ’ναι στη γη επάνω;…»

Στ’ αλήθεια είναι παράξενο να μελετάς τ’ αστέρια 
μα να μην ξέρεις πού πατάς ή τι κρατάς στα χέρια.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου