Σκιά γαϊδάρου ή περί όνου σκιάς

ὄνου σκιά

Δημοσθένης ο ρήτωρ, λέγειν δέ ποτε κωλυόμενος ὑπ´ Ἀθηναίων ἐν ἐκκλησίᾳ βραχὺ ἔφη βούλεσθαι πρὸς αὐτοὺς εἰπεῖν, τῶν δὲ σιωπησάντων« Νεανίας » εἶπε « θέρους ὥρᾳ ἐμισθώσατο ἐξ ἄστεος ὄνον Μέγαράδε· μεσούσης δὲ τῆς ἡμέρας καὶ σφοδρῶς φλέγοντος τοῦ ἡλίου ἑκάτερος αὐτῶν ἐβούλετο ὑποδύεσθαι ὑπὸ τὴν σκιάν· εἶργον δ´ ἀλλήλους, ὁ μὲν μεμισθωκέναι τὸν ὄνον οὐ τὴν (840b) σκιὰν λέγων, ὁ δὲ μεμισθωμένος τὴν πᾶσαν ἔχειν ἐξουσίαν »·καὶ ταῦτ´ εἰπὼν ἀπῄει. Τῶν δ´ Ἀθηναίων ἐπισχόντων καὶ δεομένων πέρας ἐπιθεῖναι τῷ λόγῳ, « εἶθ’ ὑπὲρ μὲν ὄνου σκιᾶς » ἔφη « βούλεσθε ἀκούειν, λέγοντος δὲ ὑπὲρ σπουδαίων πραγμάτων οὐ βούλεσθε; »

Τον Δημοσθένη κάποτε, μας παραδίδει ο μύθος,
να ρητορεύσει εμπόδιζε δια βοής το πλήθος.
Τότε κι αυτός τους έταξε σύντομα να μιλήσει·
τον κόσμο έτσι κατάφερε κάπως να ηρεμήσει.
« Μία φορά ένας μικρός νοίκιασε γαϊδουράκι
και με του ζώου το αφεντικό πήγαιναν ταξιδάκι. 
Ο ήλιος σαν τους έκαψε, ψάχναν να βρουν μια λύση
του γάιδαρου η στενή σκιά, ποιον πρέπει να δροσίσει.
“ Για όλο το ζώο πλήρωσα, εγώ θα μπω από κάτου ”.
“ Μόνο το ζώο νοίκιασες, όχι και τη σκιά του ” ».
Ο Δημοσθένης σώπασε· είχε ολοκληρώσει.
Κι οι Αθηναίοι του φώναζαν το λόγο να τελειώσει.
« Για τόσα θέματα καυτά, που ’χουν μορφή χειμάρρου
δε νοιάζεστε, μα μοναχά για μια σκιά γαϊδάρου;...»