Η οχιά

Ἔχις καὶ ἀλώπηξ

Ἔχις ἐπὶ  δέσμῃ ἀκανθῶν εἲς τινα ποταμὸν ἐφέρετο·   ἀλώπηξ δὲ παριοῦσα, ὡς ἐθεάσατο αὐτόν, εἶπεν· "Ἄξιος τῆς νεώς ὁ ναύκληρος."
Πρὸς ἄνδρα πονηρὸν μοχθηροῖς πράγμασιν ἐπιχειρήσαντα.

Πάνω σ’ αγκάθια μια οχιά ποτάμι διασχίζει.
Σε τέτοιο ναύτη πλεούμενο όπως αυτό του αξίζει.

Ο ψαράς που έπαιζε μουσική

Ἁλιεὺς αὐλῶν 

Ἁλιεὺς αὐλητικῆς ἔμπειρος, ἀναλαβὼν αὐλοὺς καὶ τὰ δίκτυα, παρεγένετο εἰς τὴν θάλασσαν καὶ στὰς ἐπί τινος προβλῆτος πέτρας, τὸ μὲν πρῶτον ᾖδε, νομίζων αὐτομάτους πρὸς τὴν ἡδυφωνίαν τοὺς ἰχθύας ἐξαλεῖσθαι πρὸς αὐτὸν. Ὡς δὲ, αὐτοῦ ἐπὶ πολὺ διατεινομένου, οὐδὲν πέρας ἠνύετο,ἀποθέμενος τοὺς αὐλοὺς ἀνείλετο τὸ ἀμφίβληστρον καὶ βαλὼν κατὰ τοῦ ὕδατος πολλοὺς ἰχθύας ἤγρευσεν. Ἐκβαλὼν δὲ αὐτοὺς ἀπὸ τοῦ δικτύ ου ἐπὶ τὴν ἠιόνα, ὡς ἐθεάσατο σπαίροντας, ἔφη· "Ὦ κάκιστα ζῷα, ὑμεῖς, ὅτε μὲν ηὔλουν, οὐκ ὠρχεῖσθε, νῦν δὲ, ὅτε πέπαυμαι, τοῦτο πράττετε." 

Πρὸς τοὺς παρὰ καιρόν τι πράττοντας ὁ λόγος εὔκαιρος. 

Ένας ψαράς παίζει αυλό, ψάρια να μαγευτούνε 

και στη στεριά μονάχα τους έτσι να πεταχτούνε. 

Όμως με το τραγούδι του, όσο κι αν επιμένει, 

έξω από τη θάλασσα ούτε ένα λέπι βγαίνει. 

Ρίχνει λοιπόν τα δίχτυα του και τότε ψάρια βγάζει. 

Κοιτώντας τα να σπαρταρούν, αμέσως τους φωνάζει: 

« Όσο έπαιζα με τον αυλό, πόσο περίεργα είστε, 

καθόλου δε χορέψατε· μπρος τώρα, σπαρταρήστε! » 

Κι οι άνθρωποι κάποιες φορές παράξενα ενεργούνε. 

Κλαίνε απ’ τα γέλια – κι όταν κλαιν, είναι σα να γελούνε.

Η αγριόγατα και ο κόκορας

 Αἴλουρος καὶ ἀλεκτρυών

 Αἴλουρος, συλλαβὼν ἀλεκτρυόνα, μετ' εὐλόγου τοῦτον αἰτίας ἠβουλήθη καταφαγεῖν. Καὶ δὴ κατηγόρει αὐτοῦ ὡς ὀχληρὸς εἴη τοῖς ἀνθρώποις νύκτωρ κεκραγὼς καὶ μὴ συγχωρῶν ὕπνου τυγχάνειν. Τοῦ δ' ἀπολογουμένου ἐπὶ τῇ ἐκείνων ὠφελείᾳ τοῦτο ποιεῖν, ὡς ἐπὶ τὰ συνήθη τῶν ἔργων ἐγείρεσθαι, πάλιν ὁ αἴλουρος αἰτίαν ἐπέφερεν ὡς ἀσεβὴς εἴη περὶ τὴν φύσιν, μητρὶ καὶ ἀδελφαῖς συμμιγνύμενος. Τοῦ δὲ καὶ τοῦτο πρὸς ὠφέλειαν τῶν δεσποτῶν πράττειν φήσαντος, πολλῶν αὐτοῖς ἐντεῦθεν ὠῶν τικτομένων, ὁ αἴλουρος εἰπών: " Ἀλλ' εἰ σύ γε πολλῶν εὐπορεῖςεὐπροσώπων ἀπολογιῶν, ἔγωγε μέντοι ἄτροφος οὐ μενῶ," τοῦτονκατεθοινήσατο.

Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι ἡ πονηρὰ φύσις πλημμελεῖν αἱρουμένη, εἰ μὴ μετ' εὐλόγου δυνηθείη προσχήματος, ἀπαρακαλύπτως γε μὴν πονηρεύεται.

Αίλουρος έναν κόκορα συνέχεια κυνηγάει.
Κάποια στιγμή τον έπιασε και θέλει να τον φάει.
« Τι σου ’κανα αγριόγατα και θες να με σκοτώσεις; »
« Χαράματα όλους μας ξυπνάς, καιρός να το βουλώσεις ».
« Μα έτσι οι δουλειές στην ώρα τους όλες θα ξεκινήσουν ».
« Ούτε οι αδερφές σου δεν τολμούν πλάτη να σου γυρίσουν...»
« Το κάνω για τον κύρη μου, αβγά πολλά να έχει ».
Τη γάτα η πείνα τρέλανε και άλλο δεν αντέχει:
« Εάν τα πάντα εσύ μπορείς να δικαιολογήσεις,
εμένα θεονήστικη γι’ αυτό δε θα μ’ αφήσεις ».

Ένας κακός αν το ’βαλε στόχο να σε πειράξει,
καμιά δική σου πρόφαση το νου του δε θ’ αλλάξει.

Το κοράκι που αρρώστησε

Κόραξ νοσῶν

Κόραξ νοσῶν ἔφη τῇ μητρί· «Μῆτερ, εὔχου τῷ θεῷ καὶ μὴ θρήνει.»
«Ἡ δ᾿ ὑπολαβοῦσα ἔφη· «Τίς σε, ὦ τέκνον, τῶν θεῶν ἐλεήσει; τίνος γὰρ κρέας ὑπὸ σοῦ γε οὐκ ἐκλάπη;»
Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι οἱ πολλοὺς ἐχθροὺς ἐν βίῳ ἔχοντες οὐδένα φίλον ἐν ἀνάγκῃ εὑρήσουσιν.

Κοράκι που αρρώστησε στη μάνα του που κλαίει
αυτά τα λόγια λέει:
« Μητέρα, πάψε να θρηνείς και μόνο προσευχήσου
για τ’ άρρωστο παιδί σου ».
« Μα από βωμό ποιανού θεού κρέας δεν έχεις κλέψει
ώστε να σε γιατρέψει;...»

Εχθρούς πολλούς στο βίο σου αν κάνεις, φιλαράκι
δε θά ’βρεις σε μια ανάγκη.

Το άλογο και το γαϊδούρι

 

 

 

 

 

 

 

 Ἴππος καὶ ὄνος

 

 Ἄνθρωπός τις εἶχεν ἵππον καὶ ὄνον. Ὁδευόντων δέ, ἐν τῇ ὁδῷ εἶπεν ὁ ὄνος τῷ ἵππῳ· Ἆρον ἐκ τοῦ ἐμοῦ βάρους, εἰ θέλεις εἶναί με ζῶν. Ὁ δὲ οὐκ ἐπείσθη· ὁ δὲ ὄνος πεσὼν ἐκ τοῦ κόπου ἐτελεύτησε.
Τοῦ δὲ δεσπότου πάντα ἐπιθέντος αὐτῷ καὶ αὐτὴν τὴν τοῦ ὄνου δοράν, θρηνῶν ὁ ἵππος ἐβόα· Οἴμοι τῷ παναθλίῳ, τί μοι συνέβη τῷ ταλαιπώρῳ; μὴ θελήσας γὰρ μικρὸν βάρος λαβεῖν, ἰδοῦ ἅπαντα βαστάζω, καὶ τὸ δέρμα.
Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι τοῖς μικροῖς οἱ μεγάλοι συγκοινωνοῦντες οἱ ἀμφότεροι σωθήσονται ἐν βίῳ.

Κάποιος γαϊδούρι κι άλογο είχε στη δούλεψή του.
Λέει το γαϊδούρι στο άλογο μ’ όλη την κούρασή του:
« Αν μέρος απ’ το βάρος μου πάρεις και το σηκώσεις,
λίγο κοπιάζοντας κι εσύ, εμένα θα με σώσεις ».
Όμως δεν τα κατάφερε το άλογο να πείσει
κι η κόπωση το γάιδαρο έκανε να ψοφήσει.
Κι όσα ως τότε ο γάιδαρος στη ράχη του είχε πάρει,
τ’ άλογο τα φορτώνεται · μαζί και το τομάρι!
« Να μάθω που δεν ήθελα λίγο να βοηθήσω,
το ζώο και το φορτίο του τώρα θα κουβαλήσω! »

Και τους φτωχούς οι πλούσιοι πρέπει να βοηθούνε,
γιατί κι οι δύο στη ζωή έτσι θα κρατηθούνε.

Η καμήλα που χορεύει

 Κάμηλος

Κάμηλος, ἀναγκαζομένη ὑπὸ τοῦ ἰδίου δεσπότου ὀρχήσασθαι, εἶπεν· "Ἀλλ’ οὐ μόνον ὀρχουμένη εἰμὶ ἄσχημος, ἀλλὰ καὶ περιπατοῦσα."

Ὁ λόγος ἁρμόδιος πρὸς ἄνδρα παντὶ ἔργῳ ἀπρέπειαν ἔχοντα.

Κάποιος καμήλα σε χορό με βία εξαναγκάζει·
μα ή χορεύει ή περπατά, πάντα άσχημη φαντάζει.

Κι αν κάνει ο άσχημος πολλά τσαλίμια,
δεν απαλλάσσεται απ’ την ασχήμια.

Το κοράκι και ο κύκνος

Κόραξ καί κύκνος

Ἑωρακὼς τὸν κύκνον ὁ κόραξ ἐζήλου τοῦ χρώματος: οἰηθεὶς δὲ εἶναι τοιοῦτον οἷς ἀπελούετο, τοὺς βωμοὺς ἐκλιπὼν ὅθεν ἐτρέφετο, λίμναις καὶ ποταμοῖς ἐνδιέτριβεν, καὶ τὸ μὲν σῶμα φαιδρύνων οὐκ ἤμειβεν, τροφῆς δὲ ἀπορῶν διεφθείρετο. 

Φύσιν οὐκ οἶδε μεταβάλλειν ἡ δίαιτα.


Τον κύκνο για το χρώμα του ζηλεύει το κοράκι
και για ν’ ασπρίσει πλένεται σε κάθε ποταμάκι.
Παράτησε έτσι τους βωμούς που έβρισκε φαγάκι·
αν κι έχασε βάρος πολύ, δεν άσπρισε λιγάκι.

Ίδια η φύση σου θα μείνει
κι αν η ζωή σου άλλη γίνει.