Τα σαλιγκάρια

Κοχλίαι

Γεωργοῦ παῖς κοχλίας ὤπτα· ἀκούσας δὲ αὐτῶν τριζόντων ἔφη· «Ὦ κάκιστα ζῷα, τῶν οἰκιῶν ὑμῶν ἐμπιπραμένων, αὐτοὶ ᾄδετε.»
Ὁ λόγος δηλοῖ ὅτι πᾶν τὸ παρὰ καιρὸν δρώμενον ἐπονείδιστον.

Τα σαλιγκάρια τσίριζαν στη χύτρα πριν τα φάνε.
Την ώρα που τα σπίτια τους καίγονται, τραγουδάνε;..

Υπάρχει μια σωστή στιγμή το καθετί να γίνει
κι αυτός που άκαιρα ενεργεί, τρελού εικόνα δίνει.

Ο μεσόκοπος και οι δυο ερωμένες του

Ἀνὴρ μεσοπόλιος καί  ἑταῖραι

Ἀνὴρ μεσοπόλιος δύο ἐρωμένας εἶχεν, ὧν ἡ μὲν νέα ὑπῆρχεν, ἡ δὲ πρεσβῦτις. Καὶ ἡ μὲν προβεβηκυῖα αἰδουμένη νεωτέρῳ αὐτῆς πλησιάζειν, διετέλει, εἴ ποτε πρὸς αὐτὴν παρεγένετο, τὰς μελαίνας αὐτοῦ τρίχας περιαιρουμένη. Ἡ δὲ νεωτέρα ὑποστελλομένη γέροντα ἐραστὴν ἔχειν τὰς πολιὰς αὐτοῦ ἀπέσπα. Οὕτω τε συνέβη αὐτῷ ὑπὸ ἀμφοτέρων ἐν μέρει τιλλομένῳ φαλακρὸν γενέσθαι.

Οὕτω πανταχοῦ τὸ ἀνώμαλον ἐπιβλαβές ἐστι.

Δυο ερωμένες είχε και το γλένταγε·
μεσόκοπος αστός, σε μαύρο χάλι –
η μια τα είκοσι ούτε που πέρναγε·
τα χρόνια της δε μαρτυρούσε η άλλη...

Τις άσπρες τρίχες του ξερίζωνε η νέα
για να μην είναι μ’ έναν γκριζομάλλη
κι όλες τις μαύρες του η γριά – μένει μοιραία
δίχως μαλλιά · δίχως μυαλό κεφάλι...