Τα βόδια και ο τροχός

Βόες καὶ ἄξων

Βόες ἅμαξαν εἷλκον. Τοῦ δὲ ἄξονος τρίζοντος, ἐπιστραφέντες ἔφασαν οὕτως πρὸς αὐτόν· " Ὦ οὗτος, ἡμῶν τὸ ὅλον βάρος φερόντων, σὺ κέκραγας;"
Οὕτω καὶ τῶν ἀνθρώπων ἔνιοι, μοχθούντων ἑτέρων, αὐτοὶ προσποιοῦνται κάμνειν.

Κάποτε βόδια έσερναν μιαν άμαξα με κόπο
και στον τροχό που βόγγαγε του είπανε με τρόπο:
« Καθόλου δεν αισχύνεσαι έτσι να μας πειράζεις;
Εμείς το βάρος έχουμε, εσύ γιατί φωνάζεις;...»

Κι ό,τι τα βόδια είπανε, ισχύει και στους ανθρώπους.
Άλλοι τα βάρη κουβαλούν κι άλλοι μιλούν για κόπους.

Ο γεωργός και τα παιδιά του

Γεωργὸς καὶ παῖδες αὐτοῦ 

Γεωργός τις μέλλων καταλύειν τὸν βίον καὶ βουλόμενος τοὺς ἑαυτοῦ παῖδας πεῖραν λαβεῖν τῆς γεωργίας, προσκαλεσάμενος αὐτοὺς ἔφη· "Παῖδες ἐμοὶ, ἐγὼ μὲν ἤδη τοῦ βίου ὑπέξειμι, ὑμεῖς δ' ἅπερ ἐν τῇ ἀμπέλῳ μοι κέκρυπται ζητήσαντες, εὑρήσετε πάντα." Οἱ μὲν οὖν οἰηθέντες θησαυρὸν ἐκεῖ που κατορωρύχθαι, πᾶσαν τὴν τῆς ἀμπέλου γῆν μετὰ τὴν ἀποβίωσιν τοῦ πατρὸς κατέσκαψαν. Καὶ θησαυρῷ μὲν οὐ περιέτυχον, ἡ δὲ ἄμπελος καλῶς σκαφεῖσα πολλαπλασίονα τὸν καρπὸν ἀνέδωκεν.

Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι ὁ κάματος θησαυρός ἐστι τοῖς ἀνθρώποις.

Ένας γεωργός πεθαίνοντας καλεί τους γιους κοντά του,
να μεταδώσει θέλοντας την πείρα απ’ τη δουλειά του.
« Παιδιά μου, φεύγω απ’ τη ζωή, όμως εσείς μπορείτε
όσα κρυμμένα έχω εγώ, στο αμπέλι να τα βρείτε ».
Κι εκείνοι θεωρήσανε πως θησαυρό είχε θάψει
και πριν θαφτεί ο πατέρας τους, είχαν το αμπέλι σκάψει.
Τι κι αν κανένα θησαυρό δε βρήκανε θαμμένο;…
Το αμπέλι έδωσε καρπό, έτσι καλά σκαμμένο.

Μην περιμένεις εύκολα τίποτε ν’ αποκτήσεις·
μονάχα με τον κόπο σου μπορεί να θησαυρίσεις.

Η κοιλιά και τα πόδια

Κοιλία καὶ πόδες

Κοιλία καὶ πόδες περὶ δυνάμεως ἤριζον. Παρ᾿ ἕκαστα δὲ τῶν ποδῶν λεγόντων ὅτι τοσοῦτον προέχουσι τῇ ισχύι ὡς καὶ αὐτὴν τὴν γαστέρα βαστάζειν, ἐκείνη ἀπεκρίνατο· «Ἀλλ᾿, ὦ οὗτοι, ἐὰν μὴ ἐγὼ τροφὴν ὑμῖν παράσχωμαι, οὐδὲ ὑμεῖς βαστάζειν δυνήσεσθε.»

Οὕτω καὶ ἐπὶ τῶν στρατευμάτων τὸ μηδὲν ἐπὶ τὸ πολὺ πλῆθος, ἐὰν μὴ οἱ στρατηγοὶ ἄριστα φρονῶσιν.

Τα πόδια κοκορεύονται πως την κοιλιά στηρίζουν.
Μα αν δε γεμίσει αυτή η κοιλιά, τα πόδια δε λυγίζουν;…
Ο λόγος μες στον πόλεμο βρίσκει το αντίστοιχό του:
Τι να σου κάνει ένας στρατός χωρίς το στρατηγό του;

Ο άνθρωπος και ο Σάτυρος

Ἄνθρωπος καὶ σάτυρος

Ἄνθρωπον ποτε λέγεται πρὸς σάτυρον φιλίαν σπείσασθαι. Καὶ δὴ χειμῶνος καταλαβόντος καὶ ψύχους γενομένου, ὁ ἄνθρωπος προσφέρων τὰς χεῖρας τῷ στόματι ἐπέπνει. Τοῦ δὲ σατύρου τὴν αἰτίαν ἐρομένου δι' ἣν τοῦτο πράττει, ἔλεγεν ὅτι θερμαίνει τὰς χεῖρας διὰ τὸ κρύος. Ὕστερον δὲ παρατεθείσης αὐτοῖς τραπέζης καὶ προσφάγματος θερμοῦ σφόδρα ὄντος, ὁ ἄνθρωπος ἀναιρούμενος κατὰ μικρὸν τῷ στόματι προέσφερε καὶ ἐφύσα. Πυνθανομένου δὲ πάλιν τοῦ σατύρου τί τοῦτο ποιεῖ, ἔφασκε καταψύχειν τὸ ἔδεσμα, ἐπεὶ λίαν θερμόν ἐστι. Κἀκεῖνος ἔφη πρὸς αὐτόν· " Ἀλλ' ἀποτάσσομαί σου τῇ φιλίᾳ, ὦ οὗτος, ὅτι ἐκ τοῦ αὐτοῦ στόματος καὶ τὸ θερμὸν καὶ τὸ ψυχρὸν ἐξιεῖς."

Ἀτὰρ οὖν καὶ ἡμᾶς περιφεύγειν δεῖ τὴν φιλίαν ὧν ἀμφίβολός ἐστιν ἡ διάθεσις.

Χειμώνας· κι ένας Σάτυρος άνθρωπο φίλο κάνει.
Μα όταν τον είδε να φυσά τα χέρια να ζεστάνει
και το φαΐ του το καυτό, αυτό για να κρυώσει,
ο Σάτυρος τη σχέση τους τότε είπε να τελειώσει:
« Άνθρωπε, ήρθε η στιγμή για να σου πω το αντίο,
γιατί απ’ το ίδιο στόμα εσύ βγάζεις ζεστό και κρύο ».

Ο μύθος ν’ αποφεύγουμε μας λέει τη φιλία
εκείνων που η διάθεση τελεί σ’ αμφιβολία.