Ο γεωργός και τα παιδιά του

Γεωργὸς καὶ παῖδες αὐτοῦ 

Γεωργός τις μέλλων καταλύειν τὸν βίον καὶ βουλόμενος τοὺς ἑαυτοῦ παῖδας πεῖραν λαβεῖν τῆς γεωργίας, προσκαλεσάμενος αὐτοὺς ἔφη· "Παῖδες ἐμοὶ, ἐγὼ μὲν ἤδη τοῦ βίου ὑπέξειμι, ὑμεῖς δ' ἅπερ ἐν τῇ ἀμπέλῳ μοι κέκρυπται ζητήσαντες, εὑρήσετε πάντα." Οἱ μὲν οὖν οἰηθέντες θησαυρὸν ἐκεῖ που κατορωρύχθαι, πᾶσαν τὴν τῆς ἀμπέλου γῆν μετὰ τὴν ἀποβίωσιν τοῦ πατρὸς κατέσκαψαν. Καὶ θησαυρῷ μὲν οὐ περιέτυχον, ἡ δὲ ἄμπελος καλῶς σκαφεῖσα πολλαπλασίονα τὸν καρπὸν ἀνέδωκεν.

Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι ὁ κάματος θησαυρός ἐστι τοῖς ἀνθρώποις.

Ένας γεωργός πεθαίνοντας καλεί τους γιους κοντά του,
να μεταδώσει θέλοντας την πείρα απ’ τη δουλειά του.
« Παιδιά μου, φεύγω απ’ τη ζωή, όμως εσείς μπορείτε
όσα κρυμμένα έχω εγώ, στο αμπέλι να τα βρείτε ».
Κι εκείνοι θεωρήσανε πως θησαυρό είχε θάψει
και πριν θαφτεί ο πατέρας τους, είχαν το αμπέλι σκάψει.
Τι κι αν κανένα θησαυρό δε βρήκανε θαμμένο;…
Το αμπέλι έδωσε καρπό, έτσι καλά σκαμμένο.

Μην περιμένεις εύκολα τίποτε ν’ αποκτήσεις·
μονάχα με τον κόπο σου μπορεί να θησαυρίσεις.